Ο πόνος - ένα τεράστιο θέμα με πολλά ερωτηματικά

Ο πόνος είναι ένα συναίσθημα που δημιουργεί ο εγκέφαλος για να προφυλάξει τον οργανισμό από πιθανό τραυματισμό ή για να τον ενημερώσει οτι κάποιο τμήμα του οργανισμού έχει ήδη τραυματιστεί.

Πρόκειται για μια συνήθεια του εγκεφάλου, και ένα συναγερμό που προειδοποιεί πως μία πράξη μπορεί να προκαλέσει ή έχει ήδη προκαλέσει βλάβη.

Η ύπαρξη του πόνου στην ουσία προέρχεται από την ανάγκη να αποφύγουμε βλαπτικούς παράγοντες όπως για παράδειγμα τη φωτιά, και να δημιουργήσουμε πρότυπα συμπεριφορών στον εγκέφαλο που κωδικοποιούν τον παράγοντα αυτό ως επικίνδυνο.

Η ιστορία του πόνου ξεκινά από την ημέρα που γεννιόμαστε και για τους περισσότερους από εμάς δεν τελειώνει ποτέ. Στη γέννηση ζούμε τους δυνατότερους πόνους, και τη μεγαλύτερη μετάβαση (από το υγρό στοιχείο περνάμε στον αέρα). Για τον εγκέφαλό μας ξεκινά ένας γολγοθάς καταγραφής ερεθισμάτων, εκμάθησης συμπεριφορών και δημιουργίας εμπειριών και βιωμάτων. 

Το πρώτο μας χτύπημα γίνεται σε ηλικία που δεν έχουμε την ικανότητα να ανακαλέσουμε στη μνήμη μας πια. Οι γονείς μας μάς προστάτεψαν και τελικά ο πόνος γιατρεύτηκε και εμείς είμαστε ακόμη ζωντανοί. Η πρώτη καταγραφή του δυσάρεστου συναισθήματος του πόνου στον εγκέφαλο έχει γίνει. Αμέσως μετά έρχεται ένα νέο τραύμα και έπειτα επόμενο και επόμενο και ο εγκέφαλος βρίσκεται σε έξαρση καταγραφής πληροφοριών και καθορισμού συμπεριφορών και αντιδράσεων για να αντιμετωπίσει αυτά τα τραύματα. Ο τρόπος που αντιδράσαμε σε αυτά τα δυσάρεστα βιώματα δημιουργούν τη συμπεριφορά μας σε ανάλογα ερεθίσματα, και τις δικές μας κλίμακες που θα καθορίσουν το υποκειμενικό αυτό συναίσθημα του πόνου. 

Επομένως ο πόνος δεν έχει υπόσταση, και είναι συναίσθημα που έχει υποκειμενική κλίμακα μέτρησης και έκφρασης ενώ τείνει να επαναλαμβάνεται όταν ένα δυσάρεστο βίωμα εμφανίζεται. Όταν ο πόνος έχει μεγαλύτερη διάκρεια από την προβλεπόμενη, τότε γίνεται χρόνιος και δεν τον αποχωριζόμαστε εύκολα. Συνήθως μας ταλαιπωρεί για μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής μας και τείνει να εμφανίζεται όταν αναπαράγουμε την πράξη που τον προκάλεσε αρχικά.

Για να απαλλαγούμε από τους χρόνιους πόνους, θα πρέπει να αρχίσουμε να συνδεόμαστε με το σώμα μας. Να κινούμαστε και να αθλούμαστε συνειδητά, να βελτιώνουμε τη συνειδητότητά μας, την επίγνωση του σώματός μας, να ακούμε την αναπνοή μας, και να τη συνδέουμε με την άσκηση. Να προσπαθούμε να αντιλαμβανόμαστε τι μας τραυματίζει, και να απενοχοποιούμε κινήσεις του σώματος που νομίζουμε οτι μας βλάπτουν. Το σώμα μας είναι πλασμένο για να κινείται, και η ακινησία είναι εκείνη που σκοτώνει την υγεία μας.

 Ίσως χρειάζεται να συμβουλευτούμε έναν ψυχολόγο για να αντιληφθούμε  από πού προέρχεται ένας χρόνιος πόνος. 

Την επόμενη φορά που θα τραυματιστούμε ή νομίζουμε οτι τραυματιστήκαμε, ας μην αντιδράσουμε παράλογα ή επιπόλαια, ας φροντίσουμε να χαμογελάσουμε και να ξεχάσουμε για λίγο αυτό που νιώθουμε. Ας κάνουμε λίγες παραπάνω θετικές σκέψεις. Ο πόνος είναι μια προσωπική υπόθεση που δε συνεπάγεται απαραίτητα τον τραυματισμό. Μεταφορικά είναι μια φαγούρα που το πόσο θα ξυθούμε είναι καθαρά δικό μας θέμα, από εμάς εξαρτάται πόση σημασία θα δώσουμε στη φαγούρα ή αν θα την ξεχάσουμε και θα περάσει. 
Η γιόγκα είναι η άσκηση που βοηθά να γνωρίσουμε κάθε σπιθαμή του σώματός μας, να εξισορροπήσουμε τη λειτουργία συμπαθητικού και παρασυμπαθητικού συστήματος, και να αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία τα τραύματά μας. Μας ωθεί να απενοχοποιήσουμε κινήσεις που αποφεύγαμε, να ηρεμήσουμε το νου, να σκεφτούμε θετικά και να δημιουργήσουμε νέες οδούς στον εγκέφαλο ώστε την επόμενη φορά που θα πονέσουμε να βιώσουμε τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.

- Να επισημανθεί οτι το άρθρο αναφέρεται σε μυοσκελετικούς χρόνιους πόνους που δεν έχουν σχέση με σοβαρές παθήσεις και τραυματισμούς όπως ο καρκίνος, η αρθρίτιδα, τα εγκαύματα, τα κατάγματα κτλ. -

γράφει η :